«امیرحسین شریفی» تهیه کننده پیشکسوت و مطرح سینما در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با انتقاد از برگزاری مستقل جشنواره جهانی فیلم فجر اظهار داشت: به نظر من جشنوارهٔ فجر در عمل یک جشنوارهٔ بین‌المللی نیست. جشنواره‌ای است که فیلم‌های ایرانی در آن رقابت می‌کنند و در کنارشان فقط چند فیلم درجه‌دو و درجه‌سه از کشورهای کمتر مطرح نمایش داده می‌شود. در حوزهٔ سینما هم معمولاً آثار ضعیفی هستند. به همین دلیل این عنوانِ «بین‌المللی» و «جهانی فجر» بیشتر یک اسم است تا واقعیت. از نگاه من، «جشنواره جهانی فیلم فجر» بیشتر تبدیل شده به محلی برای هزینه‌کرد بودجه و بهره‌برداری برخی افراد. سال‌هایی هم که آقای میرکریمی آن را اداره می‌کردند، همین ماجراها مطرح شد و مشخص است که چه اتفاقاتی رخ داده است.

وی افزود: به نظر من این نزدیک‌شدن‌ها و دورشدن‌ها اصلاً اهمیت ندارد؛ مشکل اصلی خودِ جشنواره است. به عنوان یک فیلمساز، باور دارم که جشنواره جهانی فیلم فجر در ساختار و هدف و کارکرد دچار مشکل جدی است. واقعاً هم هزینه‌هایی که صرف آن می‌شود از جیب مردم است؛ مردمی که بسیاری از آن‌ها با مشکلات اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. به نظر من این بودجه‌ها اگر صرف کمک به هنرمندانی شود که بیکارند و از بی‌کاری و بی‌پولی دچار بحران روحی شده‌اند و حتی چند نفرشان به خاطر همین شرایط خودکشی کرده‌اند ارزشش بسیار بیشتر است. این حمایت واقعی‌ترین «جشنواره» است.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «آوازهای سرزمین من» و «کبریت سوخته» در مورد اینکه با توجه به شرایط سیاسی موجود، اصلاً امکان حضور فیلم‌های خارجی وجود دارد؛ تصریح نمود: من واقعاً نمی‌دانم. دیگر کشورها تصمیم می‌گیرند به ایران فیلم بدهند یا نه. با وضعیتی که امروز داریم و فضای رسانه‌ای که حول ایران شکل گرفته، معلوم نیست فیلمی ارسال شود. از طرفی بسیاری از فیلم‌های ما آمادهٔ حضور در جشنوارهٔ بین‌المللی نیستند؛ یا هنوز اکران نشده‌اند، یا ارزش ارائه در آن سطح را ندارند.

او ادامه داد: دوره‌ای که ما فیلم تولید می‌کردیم این آثار حرف داشتند، ارزش داشتند، برای مردم معنا داشتند و آن‌ها با فیلم همزادپنداری می‌کردند. امروز اما تولیدات به‌ندرت چنین کیفیتی دارند. من خودم چند سالی است کار نمی‌کنم، چون نمی‌خواهم با ساخت یک فیلم بی‌ارزش، پروندهٔ سال‌ها فعالیتم را خراب کنم. امروز بسیاری از فیلم‌ها به سمت سرگرمی صرف رفته‌اند؛ رقص، آواز، شوخی‌های سطحی و اغلب تهیه‌کنندگان به دنبال درآمد سریع هستند، نه تولید اثر ارزشمند.

شریفی در پاسخ به این ادعا که جشنوارهٔ جهانی فجر باید ویترین سینمای ایران باشد، بیان نمود: نه، موافق نیستم. ببینید، وقتی نام «بین‌المللی» روی یک جشنواره است، استانداردهایی وجود دارد. من خودم بارها در جشنواره‌های معتبر دنیا شرکت کرده‌ام؛ مثلاً جشنوارهٔ مسکو یا چند جشنوارهٔ بین‌المللی دیگر. آنجا وقتی اعلام می‌کنند ۷۰ یا ۸۰ کشور شرکت کرده‌اند، واقعاً این حضور اتفاق افتاده است. مثلاً یک فیلم از ایران جایزهٔ بهترین فیلم را گرفته و این ارزشمند است، چون در میان تولیدات ده‌ها کشور رقابت کرده است.

وی افزود: اما امروز ما با کدام فیلم‌ها می‌خواهیم در جشنواره‌های جهانی مانور بدهیم! چه فیلمی داریم که بتواند در آن سطح رقابت کند! اگر شما نمونه‌ای دارید، من واقعاً خوشحال می‌شوم نام ببرید.

«امیرحسین شریفی» در پایان این گفت و گو در مورد حضور آثار ضد ایرانی که به عنوان نماینده سینمای چند کشور اروپایی در اسکار به رقابت خواهند پرداخت؛ خاطرنشان ساخت: به نظر من، این روند صحیح نیست. پیش‌تر فیلم‌هایی همچون «طعم گیلاس» و آثار ارزشمند کیارستمی به این جوایز فرستاده می‌شدند. آثار اصغر فرهادی نیز، اگرچه در ایران تولید شده بودند و به اسکار راه یافتند، دارای محتوای قابل توجهی بودند؛ داستان‌هایی که زندگی ایرانیان و مسائل خانوادگی را به تصویر می‌کشیدند. اما اکنون در این فیلم‌ها چه محتوایی ارائه می‌شود!